Na een week wielrennen leek het me goed klikpedalen aan te schaffen. Een aantal Youtube filmpjes later dacht ik ze in een redelijk goede stand gemonteerd te hebben. Echter het in en uitklikken ging nog erg zwaar.
Eenmaal op de dijk s’morgens rond half 8, mistig en nog donker – wil ik toch maar eens proberen te stoppen. Ik rem wat af en wil los-klikken. Even uit de enkel je voet draaien en los, volgens het filmpje dan.
” het verlossende los is er nóg niet “
Ik sta helemaal stil en het verlossende los is er nog niet. Alle standaard nood acties helpen niet om de schoenen los te klikken. In slowmotion ga ik naar de grond. De dijk is keihard en nat. Bij een gewone fiets zou ik alweer op de benen staan en langzaam realiseren dat ik gevallen ben. Het leven van een onervaren wielrenner is grimmiger. Dit is los-klikken voor gevorderden.
Liggend op mijn zij mag ik los gaan draaien. De telefoon die ander halve meter bij me vandaan ligt, ligt nog buiten me bereik. Op het scherm. Als ik los-geklikt ben pak ik de telefoon. Mn heup voelt dof en koud aan. Ik zie een droge plek op de dijk. Nu snap ik waarom dat ding in je broek, – zeem heet. Ik heb de dijk gezeemd.
De pedalen waren ingesteld op maximaal strak, met een inbussleutel de stelschroef de andere kant op gedraaid. En zoals een ruiter zn hakken naar binnen klikt, zo klik ik ze naar buiten. En los!