De pijn die je herbergt kan ik niet verdragen.Ik heb je steeds willen beschermen, maar ik laat je los.Onze samenwerking is voorbij.Jouw huid die ooit sterk, gebruind en zacht was,Die gestreeld is geliefd en nooit tot last was.Die geeft het op. Naar de dokter, – ik kan het niet herleiden. Stuur je door naar de dermatoloog.
Ik ben de specialist, de oudste maar dit in mijn leven niet gezien.Auto-immuun je lichaam stoot je huid af. Tis de pijn dokter – heeft u iets om het te onderdrukken.Ik ga je teer voorschrijven licht en donker, hormonaal behandelen ga ik je en verband vet, stinkend hergebruiken zonder wassen.
Het zuchtje wind wat ooit mijn streelde voelt nu als brandnetels. Ooit klopte het hart onhoorbaar nu boven het suizen in mn oren. M’n lymfen pompen op leven en dood en circuleren bloed door een uitgemergelde fabriek die het lichaam nog is.Dan is er nog de overweldigende zwakte, mensen die terugdeinzen je ziet ze niet meer.Volgende week zie ik je graag terug. Ga niet meer naar buiten je lichaam is te zwak.
Daar bent u weer, graag in die hoek u huidloze ledematen tonen. Maar dokter, die kleding is het enige wat mijn lijf bedekt. Zozo even een dokter erbij halen. Praat wat latijn. Maar dokter wat zegt u dan, – u moet in staat van ontbinding zijn.Ik ga je Neoral voorschrijven, maar hiervoor moetje lichaam toch wat sterker zijn. Doe wat fitness ook al ben je futless.
Oh God als u er bent help mij.Dan komt de Priester en de Leviet voorbij, broederlijk steken zij over. Dan komt daar die sportleraar, zal ik voor je bidden? Door alles en mn huid in de steek gelaten kan ik niet anders, ja doe dan maar. Een normale man die spreekt tegen Iemand die hij kent. Een nacht en door Ik ben – ben ik genezen. Dan begint de zoektocht waarvan ik het Einde ken.