De bedelaar die rennen kon.

Markt in China

Het is rond half negen in de avond als ik het Mansion International Hotel verlaat.

Ik besluit de avondmarkt te bezoeken om van mijn laatste energie af te komen. Vooral als ik net gearriveerd ben is het zaak om zo lang mogelijk vol te houden en niet te gaan slapen. Om zo snel te wennen aan de plaatselijke tijd . Zodra ik bijna niet meer op m’n benen kan staan regel ik een taxi en laat me -door het laten zien van het visite kaartje van het hotel – weer afzetten. Zodra ik het bed voel slaap ik, voor mij dus de remedie tegen een jetlag.

Vanuit het hotel is het 15 minuten lopen naar de avondmarkt. Overdag kun je hier ondanks de uitgeschakelde verkeerslichten makkelijk oversteken. In de spits zijn de verkeerslichten in werking om het verkeer beter te regelen. De auto’s rijden niet hard, en claxonneren is hier al een aantal jaar niet meer toegestaan . De straat heeft op het punt waar ik over wil steken een middenberm. Rond deze tijd is het nog steeds echt druk en zodra het voetgangerslicht op groen gaat, beweegt de horde mensen zich naar de overkant.

Tussen de mensen zie ik een bedelaar op de grond zitten, hij mist een arm. Naast hem een roestvrijstalen rijstkom waar al flink wat briefgeld inzit. Voor hem op de grond ligt een stuk betontegel. Hier slaat hij hard met zijn voorhoofd op, alsof hij krankzinnig is.

Voor mij loopt een grote Chinese man. Hij pakt de bedelaar bij de schouder: De mensen eromheen deinzen achteruit. Hij tilt hem zover op dat ze oog in oog met elkaar staan. Hij schreeuwt wat Chinese woorden, en laat hem vervolgens vallen. Tenminste dat lijkt zo. Hij graait naar de grond om de kom te pakken. Rekt zijn shirt op waar zijn arm dubbel in blijkt te zitten. De tegel is niet van beton, maar blijkt meer van een soort tempex- achtig materiaal te zijn.

Nog geen meter van de plaats waar de bedelaar zat, staat een brigadier het verkeer te regelen. De grote man die zojuist de bedelaar ontmaskert heeft raast nog even door tegen de brigadier die nog geen meter bij de bedelaar vandaan stond. Deze haalt zijn schouders op, alsof hij zeggen wil: Daar ben ik toch niet verantwoordelijk voor?

Er word kort wat heen en weer gekibbeld, en iedereen gaat zijns weegs. Onze pseudo-bedelaar, heeft waarschijnlijk zijn arm alweer dubbel in zijn shirt zitten op zoek naar een drukke oversteekplaats.

Ik kwam op het idee om bovenstaande op te schrijven toen ik onderstaand filmpje voorbij zag komen, waarbij een hond een zelfde soort kunstje doet.

Relatietherapie bij AH


Zeg schat, ik heb een verassing voor je:We gaan een weekendje weg.


Dat kan heel voordelig anders bij AH:
Wilt u een weekendje weg?-Nee
Wilt u een knuffel?-Nee


Zo simpel kan het zijn dus. Ps de vragen hoorde ik met een half oor, maar het antwoord was echt: Nee.